Meydanda uzanmış bir ölünün gölgesinde
Gazete eskilerinin altında yatıyorum
Gök ve güneş alnımı kazıyan
Isıran kuduz bir köpek gibi
Yetemiyorum
Biraz daha sürünsem denize ulaşacağım
Orada bütün hıncımla öfkemle söneceğim
Kaldırım taşlarından kara tahtalara
Yıldızları anımsıyorum
Takvimler hızla sökülüyor
Sökülüyor kursağımdan bütün nimetlerim
Kılıcın, duanın ve şeytanın ayak izlerine
Beni adım adım takip eden beddualara
Sığınıyorum.
Ağzım kan dolu
Bombaların
Katliamların ortasında kalmış
Bütün masumiyetini yitirmiş cesetleri
Karanlığa okuyorum
Karanlığı gözlerinde tutuyorum.
Git
Döndüğünde
Yerle bir edilmiş bir şehir bulacaksın
Ümit Manay – Ekim 2015
3. SAYI
